Wpadł mi tu nagle mój nieulubiony luty i kotłuje mi się w głowie, żeby coś napisać.
Napisać czasem lubię, gorzej, że nie bardzo mam jakieś rewelacje, więc będzie dziś o niczym. Mniej odpornym na nudę podziękujemy na tym etapie.
Styczeń spędziłam na odpoczywajkach. Zajechałam się na jesień okrutnie, więc oddałam sobie zaległy czas celebracji i powzięłam rzetelne próby nicnierobienia. Nicnierobienie w moim przypadku to robienie czegoś innego niż praca, bo w twórczej głowie odpoczywa się najfajniej obmyślając Nowe. Odwiedziłam więc mój ukochany zimowy Bałtyk, czyli „pojechałam na księżyc”. (Mam wrażenie, że na księżycu mimo wszystko dzieje się więcej niż na plaży w styczniu..) Cudowny, absolutnie doskonały czas, który najlepiej ładuje moje akumulatory.
Gdyby nie uszy, to uśmiechałabym się dookoła głowy i z takim nastawieniem wróciłam stamtąd i zagościłam Noworocznie w pracowni. Od razu dzielnie zaczęłam realizować pewien projekt, który już kotłuje mi się w mózgu od wielu lat, ale trzeba jeszcze przeskoczyć pewną technologiczną trudność. Poczyniłam więc full prób w celu przetestowania materiałów. (Celowo nie gadam co to, żeby było potem łał.) Mam wielką nadzieję, że sięgnę ideału, bo warto. I jestem absolutnie pewna że się uda, a to znaczy, że nie spocznę.
Inne zajęcie, jakie mnie dopadło, to szkliwienie. Na półce w pracowni zagnieździło się trochę kubków, których nie dokończyłam w zeszłym roku. W natłoku zajęć priorytety przesłoniły całą resztę, jak to w życiu, więc dzielnie chwyciłam byka za rogi i dokończyłam zadanie. Szkliwienie jest trudne, żmudne i niewdzięczne, a że jakość ma być światowo-kultowa, no to byłam cierpliwa i dzielna.
Po takim czasie rzetelnej pracy, który trwał pełny tydzień, otwarcie pieca to lepsze niż otwarcie butelki najdroższego trunku. Powaga! A wino to ja lubie! powiem wam, że wypakowywanie świeżutkich prac jest naprawdę najcenniejszym momentem z mojej pracy. Tu skupia się cała kwintesencja celebracji. Dobrze, że nie widzicie co tu wyprawiam nad tym piecem, gdy wychodzi wszystko tak jak chciałam, a czasem i lepiej… Idą tańce-połamańce z melodyjnymi okrzykami barwnych przypieśni, przeplatane z defiladą i operą.. i takie tam. Normalnie, jak to przy rozpakowywaniu pieca. : ))
Tak se odpoczęłam nad tym morzem, że czym prędzej założyłam Dziennik Ceramika i skrupulatnie notuję wszystkie pomysły, których mam.. a, już z milion. Oczywiście każdy w kwiatki. No cóż, ma być kolorowo. I dlatego każdy dzień, niech trwa taki, jaki przyjdzie. I w każdym zamierzam się cudownie i świadomie rozgościć, generując Wdzięczność : ))
