Roczne Archiwa: R

Z podsumowaniami u mnie jest tak, że rzetelnie nie będzie. Z natury jestem działacz, więc łapię w locie nowe pomysły, a te chciałabym teraz już realizować. Tak więc z podsumowaniami jest tak, że połowy to ja nie pamiętam co się działo, a resztę chcę poprawić. Ostatnio jednak jestem dla siebie dość dobra i gdy tylko czuję, że ne wyrabiam na zakrętach, głaskam się po główce i zezwalam sobie na mały krok w tył. A potem na szczęście dalej do przodu.

Tak więc rok to był dobry. Obfitował pięknie w zajęcia dla babek w grupach oraz w indywidualne warsztaty. To spowodowało, iż prac moich własnych nie przybywało w zastraszającym tempie, ale za to wykluło się kilka fajnych pomysłów co do przyszłych realizacji. Było też kilka ambitnych zleceń, z których jedno z nich to 200 takich samych misek z koła. Zajęcie to było wbrew pozorom rozwijające i ciekawe, a spowodowało iż mam ochotę przerzucić się na tą technikę z całych sił. No zaczynam słuchajcie czaić o co w tym kole chodzi!

Pojawiły się w pracowni znów farby. Kiedyś mocno na kubkach po wierzchu malowałam i nie mam z tym problemu, ale farby, które do mnie zawitały są tym razem podszkliwne. To absolutnie genialny produkt, który da Wam pewność, że malunek pozostanie nietknięty podczas użytkowania, a ja mogę pomalować ceramikę gdzie mi się żywnie podoba. Farby można mieszać ze sobą dowolnie, co jest również ewenementem w ceramice, wypalając ją w temperaturach powyżej 1200 stopni. Strasznie to przyjemna robota bo i fajnym rezultatem.

Poznałam również czar wałków drewnianych z rzeźbionymi wzorami, które odbijam w glinie. A to już daje efekt łał.. Glina przyjmie wszystko, a dla rzeźbionego drewna jest szczególnie łaskawa. Jak sama nazwa wskazuje, glinę przy tej technice należy rozwałkować a więc będzie alternatywa odpoczynku dla pracy przy kole. Lepimy tutaj z plastrów więc będą z nich fajne talerze, patery i oczywiście kubki. Tego nigdy przecież za dużo.

A wracając do zajęć, to powitałam tu gro nowych osób i okazało się, że w wielu z nich drzemie spore zwierzę głodne twórczości własnej! To niebezpieczne i pazerne potwory, które trzeba mocno karmić, bo jak się nie może tworzyć, to wtedy nas boli. Tak więc oferuję tu im warsztat ze sporą wiedzą, doświadczeniem oraz narzędziami, a potem w efekcie mamy tu piękne gotowce, których nie ma nigdzie więcej na świecie. Przy czym w przeważającej części kobieca na zajęciach energia przenika mnie bardzo pozytywnie. To krzepiące fajne spotkania dla nas wszystkich, okraszone oczywiście tymi zgubnymi acz pysznymi ciasteczkami, które zawsze są świeżo upieczone. Istna masakra na chrupko!!

I czy to się da jakoś podsumować?? Jednym zadaniem to nie bardzo, jednak po kolejnym roku działania w tej pracowni dochodzę do w niosku: JESZCZE!! No a wchodząc w rok 2022 zawiadamiam, że to będzie dziesiąty rok trwania pracowni w takiej postaci, patrząc na budynek. Dokładnie 4 grudnia 2012 odbyło się uroczyste otwarcie pracowni, co niektórzy jeszcze pamiętają, a to zobowiązuje. Kiermasz grudniowy zapowiada się nielicho!

Ale my tu nie o tym, tylko mamy tu prawie przeddzień świąt, niniejszym życzę wszystkim takiej frajdy z pasji, jaką mam ja i 100 razy bardziej. Cokolwiek robicie, niech Wam przynosi dużo szczęścia podczas procesu tworzenia, wtedy każdy dzień będzie kolejnym okruchem szczęścia w codziennym zmaganiu. Pozdrawiam wszystkich i gratuluję tym, którzy dobrnęli do końca tego wpisu, idę lepić pierogi a pozostawiam Wam buziaki prosto z pieca gorące!

Zachwyt nad twórczością własną to coś co się czasem artyście przydarza mniej lub bardziej. Fajne to, bo świadczy o tym, że pasja kwitnie, robota wre, flow trzyma a rezultat jest nawet nawet.

Moja zabawa z ceramiką to jak na razie radosna zabawa w poszukiwanie formy doskonałej, takiej, na której wizerunku zbuduję stabilną i czytelną swą markę.  Poszukiwania te oscylują już w każdej dziedzinie. Bo nie chodzi już tylko o kubek moi mili. Szukam miski, talerza, mydelniczki, podgrzewacza, dzwonka, domku, doniczki, patery, kieliszka, pojemnika,.. no i kubka też, też…

Zmiana to jednak coś stałego w tej pracowni, więc i asortyment permanentnie inny i cholera nieprzewidywalny.

Jedno jest na szczęście pewne. ? To czym się tutaj handluje ma być dobre. Rzecz ma być użytkowa, stabilna, łatwa w czyszczeniu, ergonomiczna, no jedyna w swoim rodzaju i piękna. Nie ma lipy, nie ma tandety.

No więc co się tu obecnie wyprawia?

Na chwile obecną mogę poszczycić się trafionym w punkt kubkiem z czarnej gliny, którego szkliwo powaliło mnie na kolana w zeszły czwartek. I co zrobisz. Wykończenie idealne, kubek lekki i pojemny, nawet ma podobnych kolegów, czyli komplet się uzbiera, wiec wszystko gra. Do tego stopnia jest super, że zaklinowałam się przy kole na dłużej i pociągnęłam temat. Więc może to już? Może to właśnie on będzie moim produktem markowym? Takim, który zawsze znajdziecie na półce w każdej ilości.. Takim, który będzie miał i talerzyk i cukierniczuszkę i miseczki.. Takim co to na hasło ag_pracownia, to zobaczycie ten przepiękny serwis czarno złoty…

No nic. Marzenia trzeba mieć, my się nie rozklejamy, wszystko przed nami i tylko sobie życzyć, żeby zmiany nie nadeszły zbyt szybko.

A ja do roboty.

??

Moje blogowanie zaliczyło mały zjazd z powodów kilku. A to wyjazd, a to dużo pracy, a to nie chce mi się, lub co ja napisze, ale po co, i takie tam. Ale najgorszy powód to taki, że jakiś czas temu, w końcu, wysmarowałam nawet dość długi wpis, po czym przeżyłam dziki zachwyt, że o niczym a taki fajny i …. nie zapisał się.

Nawet nie skomentuję, ani nie pokuszę się o dołożenie znaków interpunkcyjnych czy emotów. Ludzie, którzy pracują na komputerze na pewno znają to uczucie.

A że wpis był wymyślony spontanicznie i w przypływie artystycznego flow, to okazał się nie do odtworzenia. Po nim nastały jeszcze trzy próby napisania bloga i każdy z nich na końcu okazał się do bani.

Dziś z kolejnych kilku powodów nawet mi się lepić nie chce. Usiadłam więc do bloga, bo może powiedzenie „Gotowe jest lepsze od doskonałego” dziś odnajdzie tu nowy sens i faktycznie opublikuję cokolwiek. Nie wiem czy ktokolwiek to czyta, więc tym bardziej wpis nie musi zawierać w sobie żadnych mądrości. A to już buduje do działania w sumie.

No cóż, gromadząc w jedno wrażenia z minionego czasu mogę rzec że pracownia działa i ma się dobrze. Zajęcia ceramiczne są tymczasowo na urlopie, a ja na poważnie zaproszę na warsztaty od września. Pomysł, aby systematyczne spotkania prowadzić w babskich grupach okazał się trafiony w punkt. Mam obecnie chwilę czasu na uporządkowanie tematów i działań podczas zajęć, więc powstał pomysł na ciut inny tryb pracy, który niebawem na pewno zepnę w całość i jaśniej opiszę.

Moja własna robota również spoko. Oscyluję pomiędzy zleceniami, czyli wizjami klientów a własnymi, w co uzupełnić by pracowniane półki. Ostatnio włączyły mi się miski, oraz patery z liści. Niezmiennie schodzą spod młotka podgrzewacze na woski zapachowe. O nich będzie pewnie jeszcze nie raz, teraz macie pootwierane okna, nie ma co kasy wypuszczać na wiatr. Zapraszam na jesień.

Taras świeci pustką, stara dobra wizja kawiarni, to już nie. Zakupiłam namiot, jako zadaszenie i się zobaczy. Fajne miejsce na kawę, na polepienie, na posiedzenie, na pobycie sobie. Myślę, że miejsce w końcu samo powie po co mi ono.

A! I koło garncarskie. To okazuje się niezłą ofertą, którą docenia coraz więcej osób. I tu już nie przebieram, Dorośli, dzieci, mały, duży, chłop, baba.. to jest akurat dla każdego. Siedzimy sobie we dwoje i jeden robi jak się patrzy, drugi patrzy jak się robi. Czyli na początku pokazuję co i jak, a potem uczestnik sam toczy. W rezultacie mija nam godzinka i powstają 2-3 prace, które ja następnie wypalam i oddaję poszkliwione i gotowe do użytku piękniuchy. Tak więc co jakiś czas ktoś zagląda tutaj po takie o właśnie nowe doznania. Zapraszam bo warto : )

No coż, to, że dziś nie mam energii, to nie powód, aby pomniejszać istnienie pracowni, no bo ona już żyje własnym życiem i to niekoniecznie całkiem i tylko za moją sprawą. Fajnie rośnie dzięki ludziom, którzy ją odwiedzają, którzy tu ze mną pracują lub do których trafia w postaci informacji, bo wie o niej coraz to więcej osób. Fajnie. Jak tak dalej pójdzie, to przed Bożym Narodzeniem będzie taki kiermasz, że wesele góralskie to przy tym pesia.

No oby.
To w takim razie wpis nastał i może być.
To publikuję.

: )

Oj, lubię te wyzwania. Są przeważnie ciut ponad moją ludzką wydolność, ale kurde no. No lubię.

?Kiermasz wiosenny. Odbył się, owszem, chociaż, fakt, przeleciała mi taka myśl, żeby przesunąć święta. Pożegnałam ją szybko uniesieniem kącika ust z jednej strony i w okrojonej wersji kiermasz nastał.

Główną atrakcją jednakowoż, miało być malowanie jaj, czyli pisanki, które bardzo lubię. Dla mnie osobiście przygotowanie świąt Wielkanocnych mogłoby się ograniczyć tylko do tego. Malujemy je woskiem i wkładamy do barwników, to tak w skrócie. A efekt łał. Ale jak to mówią, zima jak co roku zaskoczyła kierowcow, czyli wzrost zachorowań nastepuje zawsze w święta. No i zbiegowisko byłoby nielegalne. Także ten.

Pozostała sama sprzedaż, czyli przemeblowanie i wypachnienie całej pracowni, z funkcją kulturalnej ekspozycji powstałych tu prac. Zaczęło się w piątek, potrwało do niedzieli. Mimo, że za każdym razem wyglądało, jakbym siedziała w pustej pracowni, to i tak się mocno działo. Jakoś tak to jest, że odwiedzający przychodzą jeden po drugim, zawsze w odległościach czasowych, a nie wszyscy na hura. Nie rozumiem tego zjawiska, bo przecież teoretycznie jest możliwe, żeby wszyscy, kto planował odwiedzić pracownię, weszli do mnie w sobotę o 14.37. Ale tak sie nigdy nie dzieje. Przychodzą po kolei przez trzy dni. Genialne.

Przyszły same sympatyczne osoby, chyba się nawet uśmiechały, ale w tych czasach tego nie widać. Poczyniono wiele zakupów, bez konkretnej tendencji. Niektórzy ulegli tej chałdzie kwiatków, przez którą trzeba było się przedrzeć na wstępie, jesli udało sie tego chwilę wcześniej na parkingu nie rozjechać i witali mnie już z naręczem zdobyczy. Kolejni zatopili się w zadumie pt. : cholera, który kubek..? Ale jest jeszcze inny rodzaj klienta, który bardzo lubię. To rodzaj Łowcy, który szuka tego jedynego egzemplarza czegokolwiek, byle byłoby to coś ciekawego, dziwnego i nietypowego. Sięga on wtedy głęboko w półki i wyciąga stamtąd rzeczy mocno zaprzeszłe, o których nikt już dawno nie pamięta. W ten sposób znika mi z regałów dosłownie wszystko. Miłe to.

Mimo, że szał zakupów przypisany jest bliżej tych zimowych świąt, to muszę powiedzieć z mocą, że ten kiermasz był dla mnie dobrym czasem. Stosunkowo do sytuacji i innych warunków: bardzo dobrym. Pozostał uśmiech, papierowe jajka na płocie, oraz poważny plan na gwałtowne zagospodarowanie tarasu. Oj, nic jeszcze nie powiem, ani trochę, możecie mnie kołem łamać, nic a nic, słówka nie pisnę, no dobra! Dach będzie i miejsce do pracy i posiedzenia i w spokoju kupowania też! Tadaaam! ?

?I dziękuję Wam za ten weekend.? Za zakupy, za odwiedzinki, za poluby na fejsie, za zamówienia. ?Fajnie bardzo było. I cóż, no pięknych świąt wam życzę ze słuszną porcją słońca? i uśmiechu ?

Dużo się fajnego wydarzyło ostatnio w pracowni, jeśli chodzi o progres twórczy. Powodów jest kilka. Jeden z nich to kiermasz, który miał miejsce w grudniu i spowodował praktycznie absolutne wyjałowienie prac z półek. Zatem ja, okolicznościowa bohaterka i miejscowy zwycięzca, obiecałam wszystkim wylewnie, że kolejny kiermasz spoko zaraz o tu, na wiosnę, zapraszam serdecznie. Po czym uświadomiłam sobie szybko, że mam stosunkowo kurde mało czasu, albowiem właśnie wysprzedałam jakieś półtora roku mojej pracy w towarze, a do wiosny pozostał mi w sumie to kwartał.
?
Ale pomyślałam, nic to, nic to i od tej pory nie zmarnowałam ani chwilki.

Jako, że mam coraz szerszy kontakt z klientami, bo wielu z nich odnalazło drogę do pracowni i gdyby nie maseczki, to wiedziałabym nawet, którzy odwiedzają mnie tu systematycznie. A oni niejako dyktują mi potrzeby, bo pytają o kolejne realizacje, czy może aby nie ma właśnie pojemników na sól, czy są maselniczki, a może dzbanki na wodę, doniczki-osłonki, a czy będą takie inne kwiatki, bardziej jak tamten. I to jest kolejny napęd na kreatywność użytkowania ceramiki hand made. W wyniku czego regularnie zaczęły powstawać maselniczki, dzbanki na wodę, pojemniki na sól oraz w opór kwiatków. Do tego wszystkiego króluje niezmiennie w moim serduszku kubek, ale właściwie do końca nie wiem dlaczego. Ale tak jest ?

Nie jest to łatwa forma do wykonania z gliny, a do tego wciąż walczę z uszkiem. Dość trudno zrobić dobre, wyważone, wygodne i do tego dekoracyjne uszko, ale już wiem, że jest ono potrzebne i już. Jednakże to kubek jest tym codziennym towarzyszem, jest najbardziej osobisty, dopasowany, poszukiwany każdego ranka. A dla mnie to małe dzieło, które należy wykończyć ładnie i z uczuciem, dokładnie dbając o szczegóły. Bo to jest ważne i tyle.

Ostatnio więc utoczyłam na kole kilka gigakubków, niektóre o pojemności 1 litra nawet, a potem wydarzyło się jeszcze coś innego…

Odkryłam ja, że koło garncarskie to jeszcze nie koniec realizowania tych wszystkich durnot, które mam w głowie. Uwielbiam koło, jednak przeszkadza mi w nim ta idealna doskonałość. Wychodzą z niego piękne równe przedmioty, przeważnie obłe, gładkie i wygłaskane.  Super. No i? Ano udało mi się zburzyć tą świętą symetrię, inteligentnie zadziałać,  ciekawie ponadwyrężać te równe ścianki bez (!) szkody dla nich. I wreszcie ..odsłonić nowe piękno. ? Gładkie, równie, wygłaskane, ale zupełnie nielogiczne. Dlatego fajne. Coś czuję, że na dłużej zakoleguję się z nową techniką bo w sercu, no, zaśpiewały mi chóry anielskie.?

Poniżej więc, pierwsze egzemplarze warte uwagi, po które z resztą już zapraszam do sklepu. A po nieco więcej zapraszam na kiermasz ?

26-28 marca, 2021, tu u mnie w pracowni. ? O tym właściwe też jeszcze przecież będzie : ))