Blog

54 postów

Chwile i słowa

Blog

Kubek nabiera nowej mocy. Pojawił się egzemplarz, którego pojemność nie powala, gdyż okazuje się, że mało, znaczy lepiej. Takie niewielkie espresso to również kubek do wina, a to obietnica nowych doznań, czyż nie?

Czarki do herbaty, kawy czy wina zawładnęły moją codziennością. Mały fajny wytoczek z koła pomieścił kwintesencję tego co mi potrzeba. Nie potrzebuje on już ucha, chociaż nie każdemu jest ono odebrane. Jeśli dolewam sobie z czajniczka, czy butelki to rytuał nie musi się kończyć. Tyle, że tak naprawdę nie o to przecież biega, tutaj liczy się chwila, klimat, człowiek. Można dobudować sobie małe miasto na stole piękną miską, podstawkiem, kolejną filiżanką, zaprosić przyjaciela i spędzić czas, który zapamiętasz. Pozostaną w nas wypowiedziane słowa i zapamiętane obrazy.

W galerii kilka z nich, aby poczuć klimat. W sklepie niebawem cała góra pięknych małych i dużych ceramicznych czarów.
Bo dla tej jednej chwili, żeby zatrzymać ją na zawsze..

Czarki do herbaty

Blog

Pracuję na kole garncarskim od lat, ale wiem, że dobrze jest patrzeć trochę poza horyzont. Od jakiegoś czasu chodziła mi więc po głowie myśl, aby pojechać gdzieś, gdzie jakaś mądra głowa uchyli rąbka swojej osobistej tajemnicy i podpowie jak toczyć jeszcze lepiej. W wyniku nowych znajomości i ciekawego splotu wydarzeń dotarłam z nienacka w Beskid Niski, gdzie sam Mistrz Jurek Szczepkowski otworzył przed nami swój dom i pracownię i cierpliwie gościł przez ponad tydzień. Uczył nas przy tym tej pięknej sztuki, pokazując każdy etap pracy od samego początku, poprawiając przy tym niedobre nawyki. Praca przebiegała w dość surowych warunkach, w integracji z przyrodą, gdzie pojęcie strefy komfortu nabierało nowego znaczenia odsłaniając fakt, że mamy na prawdę minimalne potrzeby, aby po prostu funkcjonować. I móc przy tym równie fajnie tworzyć.

W otoczeniu dziewiczej przyrody można było odnaleźć prawdziwe skupienie. Wszędzie też było pełno zwierząt, bo to na wsi, począwszy od krowy, konia, poprzez owce, całe stado.. był baran Śrubokręt i kury były, które przybiegały ilekroć wychodziło się z domu i oczywiście psy i koty, a im wolno było wszystko : ) Ciemna strona tej całej fauny to pająki, no ale jakże tak bez pająków..? Pogoda zaiste była majowa, z wyżu gorącego przeszła sobie aż do opadów śniegu.. Taki górski psikus.

Z galerii osobistej naszego Guru można było wyłuskać kilka genialnych smaczków. Na pierwszym miejscu stały oczywiście czajniczki, jednakże do nich szybko dołączyły takie superove talerze, które wyglądały jak kawałki czegoś pogiętego. Po prostu. I jest talerz. Zrobię takie, to zobaczycie. Ale takie genialne mogą mi nie wyjść, to nie zobaczycie. Było też mnóstwo kubków, czarek do herbaty i innych rzeczy całe mnóstwo. Generalnie galeria była i sklepem i inspiracją. Że można. Bo chyba nie ma sensu kopiować, każdy ceramik ma swój styl i cześć.

Jeszcze chciałam zadzieżgnąć do pojęcia Czarka Do Herbaty. No cóż, przez ponad tydzień piłam z czarek do herbaty i herbatę i kawę i wino i piwo. Można. I słuchajcie, to nie jest takie głupie. Jest to naczynie uniwersalne, tyle, że strasznie małe. Więc wykorzystujesz je z powodzeniem do przeróżnych spraw, a to, że dobre się szybko kończy to nic, bo uzupełniasz, najlepiej z czajniczka. I powstaje Rytuał. I jest fajnie. Doprawdy, czerpiąc z mądrości starych kultur odkrywamy siebie kolejny raz inaczej. Ja do tych czarek coś poczułam, jeszcze je tu spotkacie. To przecie młodsza siostra kubeczka : )

Wróciłam więc stamtąd mądrzejsza i szczęśliwsza, a to co przywiozłam to lekcja pokory dla gliny z koła, trochę więcej cierpliwości i teorię w praktyce. No i hałdę własnych prac, gdzie są i miniaturowe czarki (a jak!) i butelki i dzbanki i czajniki i no cóż.. kubki. No bo jak tak bez kubka wrócić..

W domu zastałam ich mnóstwo. Jakieś takie dziwnie duże. Pracę w pracowni zaczęłam więc od serii filiżanek do espresso, aby pogodzić jakoś obie te rzeczywistości..

fotki: Artur Rej ; )

Jest i sklep

Blog

Przyszedł czas na udostępnienie światu pracownianych wypałów oraz niewypałów. Nagromadziłam tego dość sporo mając za sobą zarówno euforie pełne radości jak i ciężkie momenty przymusowego pogodzenia z porażkami. Pracy nad ceramiką jest sporo, poczynając od zmagania z samym materiałem, czyli gliną, którą zanim rozpocznie się dzieło tworzenia trzeba czasem pokornie ujarzmić. Samo tworzenie, spoko, jest na to czas, przestrzeń oraz przyzwolenie. To moja praca. A potem zaczynają się schody. Szkliwo nie słucha, coś się rozleje, coś poleci po łokciu, kapnie, zepsuje. Jak już grzecznie po sobie posprzątam, to układam to wszystko w piecu. Oddaję wtedy moje pięknoty Wysokiej Temperaturze. 1250 stopni to nie w kij dmuchał, wszystko tam w piecu jest białe i normalnie.. świeci! Najgorszy z tego jest drugi dzień o włączeniu pieca, bo zwyczajnie nie można się doczekać kiedy piec będzie można otworzyć. A oczekiwanie trwa do momentu, gdy programator oznajmi, że wewnątrz temperatura spadnie do pięćdziesięciu stopni. Nie pięćdziesięciu pięciu. I nie pięćdziesięciu dwóch. Do pięćdziesięciu. Kiedy kubek ma być idealny, bez mikro-spękań i innych mikro-czegoś, to trzeba czekać..

I to jest moment docelowy. W zasadzie co by nie wyszło, będzie super. Zrobione własnoręcznie, takie jak chciałam, praktyczne, nowe, ładne. Wyciągam z pieca prace i za jednym zamachem wnioski. Uczę się tu codziennie na doświadczeniu, co poza wszystkimi przebytymi kursami, jest dla mnie najcenniejsze. Potem jeszcze maluję, cierpliwie kropkuję i kwiatkuję, bo nie lubie nudy. (Jakiej nudy??) Lubię też jak się świeci, więc kapnę troszkę prawdziwego złota i platyny. Ale w ilości takiej tylko dla koneserów, z umiarem, bez przesady. I znów wypalam, teraz 800 stopni. I nic nikomu podczas użytkowania się nie zetrze. Nigdy.

Niniejszym przyszedł czas na własny sklep. Wypuszczam to wszystko dalej, już bezpośrednio z półek. Codziennie dokładam coraz to nowe produkty i.. tu mnie macie : ) Nie tylko kubki!.. chociaż nie jest ich mało. Do kubków dorzuciłam jednak co nieco, pewnie każdy znajdzie tu coś ciekawego. Szukacie czasem pomysłu na prezent dla kogoś, kto już wszystko ma? I tu właśnie znajdziecie takie pomysły; często niedorzeczne, śmieszne, niespotykane, ale mieszczące się w ramach zdrowego rozsądku. No i praktyczność ponad wszystko. Zapraszam serdecznie : )

Praca własna

Blog

Nadarzył się nam taki czas, którego się nie spodziewaliśmy. U mnie w pracowni opustoszało smętnie, więc włączyła się twórcza inwencja, bo akurat ja mam kwarantannę jak malowanie. Praktycznie do pracowni czasami wpuszczam tylko kota.

Inwencja to nowe egzemplarze w postaci kwiatów, na które wzięło mnie jakiś czas temu w ramach propozycji na zajęcia. Kwiaty nie miały być „podróbką” kwiata, bo tego by się nie udało wykonać z klasą, no a efekt płaskiego plastiku mnie nie interesował. Była to raczej inspiracja dziełem natury i pójście na żywioł. Okazuje się że do tego też trzeba mieć chwilę, bo kolejna sesja nie wyszła już tak gładko.. I znowu przekonałam się, że trzeba korzystać z natchnienia, bo sobie hen pójdzie. Na szczęście to co wyłoniło się z pieca w pełni mnie satysfakcjonuje.

Powstał również fajny domek w stylu prowansalskim. Ten ucieszył mnie niezmiernie, bo stanowi po części doniczkę na przydomowy ogródek. Fajnie się w nim dzieje, są schodki i komin z ptaszkiem i tak na prawdę miejsce wewnątrz na bezpieczne palenie świecy czy podgrzewacza. Czyli cała masa atrakcji w jednym. Oczywiście oczyma duszy widzę już spore miasteczko, bo kolejne domy mnożą się w mojej głowie, a jak wiadomo myśl jest już dobrym początkiem osiągnięcia celu. Czuję się więc zobligowana aby podołać wyzwaniu.

No i koło garncarskie, gdzie dzieją się…. (tu werble..)… no nie kubki tylko… MISKI! Tak tak.. miski. Mnóstwo całe, na razie takie nie za małe, cieszą mnie jak szalone, codziennie przybywa ich po kilka i nawet można je powiązać w fajne komplety, bo trzymam się dzielnie jednego fasonu. Niektóre będą poszkliwione tak jak mój pierwszy superkubek, który pociągnął za sobą konsekwencje w postaci całej linii naczyń, gdzie budowane są z czarnej gliny a wykończone są pięknie szkliwem efektowym, a ono jak już wiemy, broni się samo. Reszta prawdopodobnie dostanie szalone kolorki i mnóstwo fikuśnych szczegółów w postaci kwiatków i drobnych akcentów. Będzie śmiesznie.

No i sny o kawiarence… no cóż, tymczasem odkładam moje marzenie już na kolejny sezon, a w to miejsce uzbroję się w sklep internetowy. Na niniejszej stronie dojdzie po prostu jeszcze jedna pozycja, co da mi zajęcie na długie samotne godziny, a całej reszcie ułatwi zakup fajnej miski bez fatygowania się z własnej kanapy. Będzie luksusowo!

A poniżej na osłodę kilka zdjęć z poczynań pracy własnej, o nieokiełznanej tematyce..

Miłego oglądania : )

O pewnym kubku

Blog

Niektóre wynalazki wynajdują się same, to taka tajemna strefa w życiu, gdzie akurat rządzi przypadek. No i mnie również spadło przysłowiowe jabłko na głowę. Gdy to się wydarzyło, wtedy rozstąpiły się chmury, pojawiły się świetliste promienie i zaśpiewali pięknie anieli..
Bo..
Któryś z wypałów okazał się wypałem nad wypały! Mimo, że z całego pieca tylko jeden kubek był tym, na którego naprawdę warto było zwrócić uwagę, to i tak wydarzenie jest niezaprzeczalnie wyjątkowe. Na szczęście jest możliwe do powtórzenia, a to w tej branży rarytas..

Zachwycił mnie tutaj efekt sprawczy wysokiej temperatury. Reakcje chemiczne w takich warunkach to już działanie sił wyższych, na co już ja tutaj nie mam wpływu. Wszystko co mogłam zrobić, zrobiłam wcześniej; wypracowałam sobie na kole fajny kształt, dokleiłam czadowe ucho i zadbałam o cały szlif, a następnie porządne poszkliwienie. Potem wpakowałam wszystko do pieca, no a tam się po prostu dalej samo dzieje.

Połączenie mojej ulubionej czarnej gliny i szkliwa, które ogólnie jest moim faworytem, tzw Biały Efekt, oddało po wypale genialną symfonię smaku dla co wrażliwszych zmysłów. Pojawiły się na powierzchni piękne barwy, odcienie beżów, brązów i błękitów, a te zyskały na tej pracy własne życie! Skąd tyle kolorów, skąd te barwne przejścia, skąd w ogóle połysk przy matowym szkliwie..? ratunku….
Ceramiko, nie znudzisz ty mi się za szybko!
: )

No i kiepska wiadomość jest taka, że zrobiłam temu kubku tylko jedną fotkę. Od razu został zarezerwowany i przechwycony, co oczywiście cieszy. Reakcja moja była więc natychmiastowa; z miejsca wykonano kolejne, szybko wypalono i już kolejka czeka na miejscówkę w piecu. No jednak można, no..

A poniżej to jedyne właśnie zdjęcie. Co tu więcej gadać..

Sobota dla wybrańców

Blog

A w pracowni kwitną kwiaty.. chwilkę trzeba na nie poczekać, bo na chwilę obecną jeszcze się wypalają, a że sama już przebieram nogami zaglądając do rozgrzanego do białości pieca, to sobie tu spoileruję. Gotowa natomiast jest już kolejna porcja świeżych kubków, która oczekuje na swoje zdjęcia, są i talerzyki, czają się też wspomniane lampy. Niestety jeszcze nie bardzo mogę to wszystko pokazać, ale przyjdzie na to z pewnością dobry moment.

W kwestii planów na ten rok.. dobrze, powiem! Po głowie mi chodzi coraz bardziej wizja małej kawiarenki za budynkiem pracowni. Pod chmurką, osłonięta wielkim parasolem. Uruchamiana będzie na ciekawsze okazje, będzie można spróbować tu najlepszej kawy w okolicy i wypić ją z najpiękniejszych kubków na świecie. Będą też pycha ciasta i moja ukochana, żelazna amunicja: ciastka, tylko, że wtedy w wersji de lux. Byłoby, co nie?! Co o tym sądzicie? Chwila odpoczynku z przyjacielem w pięknym miejscu..? No bezcenna…

Tymczasem kolejna edycja zajęć sobotnich za nami. Robi się coraz ciekawiej. Była na nich młoda osóbka, o ogromnym potencjale, genialnym skupieniu i władzy manualnej w dłoniach, która stworzyła śliczny kubek i dość nietypowy talerzyk. Były też i fajne dorosłe dziewczyny, które mają mnóstwo do powiedzenia, uśmiechnięte oczy, dobre doświadczenia, chęć obserwacji i ciekawość wiedzy. Bo widzą po co im ona i to bardzo cenne. Każde takie spotkanie to dla mnie radocha. Ale o tym to już było.. Kolejne zajęcia sobotnie 14 marca. Czuwaj!

Przedwiośnie

Blog Warsztaty

Przedwiośnie, przynajmniej w perspektywie.. Melduję z żalem, że rozebrałam choinkę..

Okres od końca stycznia i dalej to dla mnie zawsze jakieś zawieszenie. Pogoda nie do końca halo, nastrój taki o, a praca nie goni. Człapię sobie więc w tej codzienności i czekam na słońce. Zalewam kubki, tym razem do form, a one sobie niezobowiązująco napływają. Czasami jednak łapie flow przy ich malowaniu. Jest kolorek, zakropiony punktowo złotem i jest impreza. Największa radocha jest w momencie otwarcia pieca. To punkt kulminacyjny każdej pracy a emocje nie do podrobienia..

Są też zajęcia. Pełne dobrej energii, radości z samego spotkania. Efekty pracy po każdych mimo różnych trudów zajęciach zadziwiające. A potem oczekiwanie do kolejnego tygodnia.. W moim przypadku również. Pozdrawiam serdecznie i życzę Dobrej Mocy..

Czas na pracę

Blog Warsztaty

Lubię ten okres, kiedy mam przed sobą czystą kartę w postaci całego roku. Moja radość jest tak nieokrzesana, że wdziera się z tego szczęścia coś w rodzaju chaosu, no bo jest to czas na który przerzucałam wszystko czego nie dało się rady wykonać przed końcem roku. Niniejszym stoję przed wielką górą fantastycznych pomysłów i podejmuję od kilkunastu dni próbę ich uporządkowania. Zapewne nie jestem w tym osamotniona. No i już raźniej : )

W pracowni odbyły się już dwie nowe akcje: Sobotnie zajęcia dla każdego, oraz miało miejsce spotkanie przy kole. Okazuje się, że pracownia zaczyna przyciągać niebanalne, ciekawe świata osoby, które potrafią mnie fajnie wzbogacić. Przy tych zajęciach oprócz tego, że powstają świetne prace to człowiek spotyka się z nową energią. Spodobało mi się. Zapraszam jeszcze.

A jeśli chodzi o moje osobiste działania twórcze, to oprócz nowych kubków, które już istniały ale czekały na ostatnie pociągnięcie pędzla (i się doczekały!) i oprócz tych, które dostały już nowe życie; z koła czy z formy i wreszcie oprócz serii obiecanych talerzyków, to aktualnie jeszcze zmierzam się z lampami.. Będą to klosze, część z czerwonej gliny część z porcelany. Rzecz dzieje się właśnie i wydarza, no i tyle mogę zdradzić. Gdy będzie gotowa, to na pewno się pochwalę. I na tym wątek urywam znajomym cdn..

Podsumowanie

Blog

Pod koniec roku, zwłaszcza kalendarzowego nadarza się niekiedy syndrom podsumowania. Pomyślałam, że wykorzystam sobie taki czas i opowiem co mi chodzi po głowie.

Przede wszystkim jestem bardzo wdzięczna. To co mi się przydarzyło w tej pracowni od kwietnia, jest dla mnie budujące i bardzo kojące. Czemu od kwietnia? ponieważ od tego czasu układam sobie tą pracownię samodzielnie i tak trochę od nowa. Po roku odpoczynku i wywietrzenia sobie pomieszczeń oraz własnego mózgu nastąpił tutaj czas renesansu. I wychodzi całkiem nieźle.

Jestem wdzięczna za wszystkich ludzi, których spotkałam w tym roku, których poznałam od zera i tych których dane było mi poznać bliżej. I za to, że udaje mi się otworzyć dla nich i pracownię i oddać to, co narodziło się we mnie w postaci pomysłów. Czuję, że ślicznie mnie to ubogaca i od nowa kształtuje. Spływa na mnie przy tej okazji jakaś świeża mądrość, a to dla mnie, rasowego introwertyka, który czuje się najlepiej zamknięty w samotności w jakiejś zapomnianej dziurze z kulką gliny w rękach, sytuacja nowa.

Ludzie to spotkania, a spotkania to w tym wypadku generalnie zajęcia. Uważam je za niezwykłe. Chętnie idę na każde z nich, a to sygnał, że pomysł jest trafiony. W połowie stycznia kończy się pierwsza trzymiesięczna edycja zajęć i z marszu przechodzimy do następnej. Grupa czwartkowa murem zostaje na kolejne trzy miesiące, które zakończymy rytualnym malowaniem jajek tuż przed Wielkanocą. W środę również pozostaje kilka osób i z tego bardzo się cieszę. Wykonałyśmy przez ten czas fajną robotę, przerobiłyśmy z grubsza ceramikę w małej pigułce, choć to nadal i dla nich i dla mnie temat rzeka. Ciągle jest tutaj coś do odkrycia. Poniżej mała część tego co wyszło spod ręki mistrzów, czyli moich kochanych artystek. Niektóre z nich ciężko mi było oddać. Nie chciały się zrzec, cholera. Piękne, naprawdę piękne okazy..

A ja? To chyba byłam też ja. Podsumowana w tym roku. W tak zwanym międzyczasie (uwielbiam ten termin..) powstało kilkadziesiąt kubków, żeby nakarmić to zwierzę w środku mnie, które postanowiło zawalić pracownię sztuką użytkową po same brzegi. I to się dzieje i to się nadal będzie tu działo. Aczkolwiek myślę, aby oprawić te całe kubki teraz w spodki, talerzyki, cukierniczki i miski, aby w kolejne święta mieć na co położyć przepyszne pisanki.

Ale plany i pomysły na me twórcze życie w kolejnym roku to już zamieszczę w następnym wpisie. Pewnie nabędzie jakiś fikuśny tytuł w stylu: Nowy Rok i co dalej, albo jakoś tak.. I miło mi będzie jak ktoś to przeczyta.

: )

Idą święta : )

Blog Warsztaty

Pracownia aktualnie tkwi w trybie wyciszania. Przedświąteczny zgiełk skończył się właśnie, pozostało echo w postaci miarowych stęknięć pieca, który ma cito wypala ciężko poszkliwione dzieła. Przecież wszystko musi być na święta gotowe. Czemu na święta? ciekawe nie? No bo tak. I to jest pełna odpowiedź.

W dole zdjęcie gotowych domków, które artystki robiły po nocy. Teraz dostały kolor w postaci szkliwa, ale końcowego sznytu doczekają się podczas pierwszego spotkania w styczniu. Wtedy pomalujemy je farbami naszkliwnymi. Będą też malowane kubki i inna ceramika. Będą kolory, będzie złoto najprawdziwsze. I będzie śmiesznie.

Tymczasem znikam w otchłań kuchni gdzie ino zapach gotowanej kapusty i chmura z mąki. Uwielbiam ten czas, właśnie ten. Zewsząd napływają życzenia i uśmiechy i małe upominki. I jeszcze te pierniki i pierniki. I przed nami masa pracy a na końcu będzie tłumaczenie się, że Pan Jezus też przyszedł na świat w stajence, a tu wcale właściwie nie jest tak brudno!

Odpocznijcie w święta. Wszystkiego najlepszego dla Was!

zajęcia ceramiczne zielona góra